0

LA POESIA DELLA SETTIMANA: LOI

Franco Loi

Sèm poca roba, Diu, sèm squasi nient

Sèm poca roba, Diu, sèm squasi nient,

forsi memoria sèm, un buff de l’aria,

umbría di òmm che passa, i noster gent,

forsi ‘l record d’una quaj vita spersa,

un tron che de luntan el ghe reciàma,

la furma che sarà d’un’altra gent…

Ma cume fèm pietâ, quanta cicoria,

e quanta vita se porta el vent!

Andèm sensa savè, cantand i gloria,

e a nüm de quèl che serum resta nient.

(Siamo poca roba, Dio, siamo quasi niente, / forse memoria siamo, un soffio d’aria, / ombra degli uomini che passano, i nostri parenti, / forse il ricordo d’una qualche vita perduta, / un tuono che da lontano ci richiama, / la forma che sarà di altra progenie… / Ma come facciamo pietà, quanto dolore, / e quanta vita se la porta il vento! / Andiamo senza sapere, cantando gli inni, / e a noi di ciò che eravamo non è rimasto niente.)
17

Scrivi un commento